Η «χαμένη μάχη» των νεαρών Κυπρίων
Ταλέντα αναμφίβολα υπάρχουν. Τους δίνεται όμως
ποτέ πραγματική ευκαιρία να το αναδείξουν; Την απάντηση μπορείτε εύκολα να την
βρείτε, ρίχνοντας μια ματιά σε οποιοδήποτε από τους αγώνες του Κυπριακόυ
πρωταθλήματος. Τα στατιστικά λένε μια πικρή αλήθεια, στην οποία πολλοί – και
κυρίως τα διευθυντικά στελέχη των κυπριακών ομάδων – θα επιλέξουν να «κλείσουν»
τα μάτια. Η Κύπρος, βρίσκεται στην 4η(!) θέση στον πίνακα όλων των
χωρών, με το ποσοστό των ξένων παιχτών να φτάνει το 56%, μέσα από 211 συνολικά
πρωταθλήματα!
Οι αριθμοί είναι συνταρακτικοί. Όμως πού
οφείλεται αυτή η πολιτική των ομάδων για συνεχή εισροή ξένων ποδοσφαιριστών; Η
ευθύνη νομίζω πέφτει βαριά στα συμβούλια των συλλόγων, τα οποία στην προσπάθεια
τους για άμεση επιτυχία, ώστε να μπορέσουν να κρατήσουν τους οπαδούς στο πλευρό
τους, που άλλωστε αποτελούν και το μεγαλύτερο εισόδημα για την ομάδα, είναι
λιγότερο πρόθυμοι να δώσουν την ευκαιρία σε ένα νεαρό Κύπριο ποδοσφαιριστή, και
αντ’ αυτού στρέφουν την προσοχή τους σε πιο «έτοιμους» ποδοσφαιριστές από το
εξωτερικό. Με το ίδιο σκεπτικό, και ένας προπονητής ξέροντας πως με 3-4 κακά
αποτελέσματα, μπορεί εύκολα να χάσει την δουλειά του, ακολουθεί την ασφαλές
διαδρομή, με τους Κυπρίους να σπρώχνονται στο περιθώριο. Η απορία μου όμως
είναι η εξης: Οι Κύπριοι φιλάθλοι δεν θα ήταν πολύ πιο ανεχτικοί, αλλά και
πρόθυμοι να δώσουν χρόνο στην ομάδα, αν έπεζαν τα «δικά» τους παιδιά στο γήπεδο;
Για μένα, η απάντηση είναι αναμφίβολα ναι. Νομίζω μια τέτοια «τακτική» θα έκανε
πολλούς Κύπριους χαρούμενους αφού θα έβλεπαν να δίνονται ευκαιρίες στους
συμπατριώτες τους, σε ανθρώπους απ’ το ίδιο «χώμα». Με αυτό τον τρόπο θα επωφελούνταν τόσο οι
ομάδες, όσο και οι νεαροί μας ποδοσφαιριστές.
Ωστόσο, αυτό δεν πρέπει να κρύψει το γεγονός,
πως ανεξάρτητα με την πορεία που ακολουθούν οι διοικήσεις, υπάρχει τεράστια
ανάγκη για ριζική αλλαγή στην νοοτροπία των φιλάθλων, αφού πρέπει να
συνειδητοποιήσουν πως η επιτυχία δεν συμβαίνει από την μια μέρα στην άλλη, αλλά
πρέπει να δωθεί ο κατάλληλος χρόνος και
η απαιτούμενη υπομονή στον προπονητή, ώστε να «χτίσει» την ομάδα του και να
περάσει την δική του φιλοσοφία σε αυτή. Για όσους δεν το γνωρίζουν, ο Σερ Άλεξ
Φέργκιουσον, την πρώτη χρονιά στην οποία ανέλαβε την Μάντσεστερ Γιουνάιτετ
τερμάτισε στην 11η θέση. Την επόμενη στην 2η, ενώ στην
Τρίτη πάλι 11ος! Όμως 26 χρόνια και 38 τρόπαια αργότερα, κανείς δεν
μετάνιωσε την πίστη που έδειξαν σε αυτόν.
Ακόμη ένα, κατά τη γνώμη μου απαράδεκτο
φαινόμενο, που αποδεικνύει σε μεγαλύτερο βαθμό την «κατάντια» της Κύπρου, ειναί
η, με όλο και πιο αυξανόμενο ρυθμό απόκτηση κυπριακής υπηκοότητας από ξένους
ποδοσφαιριστές, κανοντάς τους έτσι διαθέσιμους για συμμετοχή με την Εθνική
Κύπρου. Ποδοσφαιριστές όπως ο Ντόσα Τζούνιορ(7 συμμετοχές), ο Βίνσεντ Λαμπάν(7
συμμετοχές) και ο Νίκος Κατσαβάκης(1 συμμετοχή), είναι μερικά παραδείγματα.
Γιατί; Ποιός είναι ο λόγος; H Eθνική μας, δεν έχει ποτέ, μα ποτέ στην ιστορία της
καταφέρει να προκριθεί στους τελικούς(δηλαδή να λάβει μέρος στους ομίλους) ούτε
του Euro, αλλά ούτε και του
Παγκοσμίου. Δεν καταλαβαίνω λοιπόν, αφού οι προσδοκίες είναι ούτως ή άλλως
απίστευτα χαμηλές, γιατί να μην δοθεί η ευκαιρία σε Κύπριους να εκπροσωπήσουν
το έθνος τους. Είναι ειλικρινά απαράδεχτο και νομίζω είναι μια ξεκάθαρη εικόνα
που τα λέει όλα για το πόσο πιστεύουμε στα δικά μας παιδια. Αν ακόμα και για
την Εθνική μας επιλέγουμε τους ξένους πάνω από τους Κυπρίους, τί ελπίδα έχουν
στις ομάδες τους; Kαι τί
μήνυμα στέλνει η ΚΟΠ στους νεαρούς μας ώστε να μείνουν μακριά από την νυχτερινή,
και γενικά λανθασμένη για την εξέλιξη ένος ποδοσφαιριστή ζωή και να αφοσιωθούν
ολοκληρωτικά στο να αναπτύξουν το αναμφίβολα πλούσιο τους ταλέντο; Τα κίνητρα
δυστυχώς δεν είναι εκεί.
Η δομή του Κυπριακού ποδοσφαίρου πρέπει να
αλλάξει. Χωρίς καμιά αμφιβολία. Και η αφορμή για αυτό, έχει έρθει με την μορφή
ενός απρόσμενου παράγοντα. Της οικονομικής κρίσης. Η κρίση αυτή, έχει
κυριολεκτικά αναγκάσει τους συλλόγους να στραφούν προς τους νεαρούς μας
παίχτες, έτσι ώστε να εξισορροπήσουν τα βιβλία τους και να κρατηθούν σε μια
καλή οικονομικά θέση. Συλλόγοι όπως η Αλκή, αποτελούνται σχεδόν αποκλειστικά από νεαρούς Κύπριους ποδοσφαιριστές, που αν
και άλλοι λόγοι τους έφτασαν σε αυτο το σημείο, δεν παύει να αποτελεί μια
εξαιρετική ευκαιρία για τους παίκτες μας να δείξουν ότι είναι περισσότερο από
ικανοί να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις του Κυπριακού πρωταθλήματος,
αποτελόντας έτσι το παράδειγμα και για υπόλοιπες όμαδες να ακολουθήσουν, και να
πιστέψουν με την σειρά τους στους νεαρούς μας.
Όλα είναι πιο εύκολα στα λόγια, παρά στην
πράξη. Όμως η ανάγκη για πράξεις είναι μεγαλύτερη από πότε. Κάθε χρόνο μεγάλα
ταλέντα χαραμίζονται λόγω της νοοτροπίας του Κυπριακού «συστήματος» για επιλογή
ξένων εις βάρος τους. Πιστεύω πως όλοι μας θα ήμαστα πιο χαρούμενοι και πιο
ενωμένοι σαν λαός, αν έπεζαν τα δικά μας παιδιά στο γήπεδο. Η στιγμή τους έχει
φτάσει. Τους αξίζει να την πάρουν.
Αντώνης Χαραλάμπους
Διαδικτυακές πηγές:
4.
Kakourides G, (n.d) http://www.cyprusfooty.com/news/cypriots-in-the-cypriot-league-reasons-methods-and-advantages/
